Agur

Guda nahi baduzu, guk emango dizugu. Prest gaude dena egiteko. Momentu oro hori helburu daukagu buruan.
Zauritzen banauzu, trankil, horrelakoa da bizitza. Gogorra, latza, mina tinko, beti prest, presente.
Bastante txarto idazten duzu, badakit oihutura galdu duzula. Dena den, badirudi denpora luzean ez dozula boligrafo bat hartu. Oker nago?
Oporraldia dago agortzen, ta ez dut nahi. Libre izan naiz, baina badator kartzela. Beno, bi hilabete ta betiko aske.
Hortan daukagu borroka. Luzea da bidea, ibilbidea. Bastante ibili gara, ta ez dugu buelta emango. Orain ez.
Beste egun bat dau hiltzeko. Urte barru ia inor ez da akordatuko. Ez du jakingo ze ostias gertatu zen apirilaren 12an. Nik ere ez.
Ta pasatzen dira etengabian. Erlojuek ez daukate atsedenik, sindikaturik ere ez. Langile sutsuak dira, noiz edo noiz txirrinez edo alarmaz abisatzen die hitzorduei euren agerpen ordua heldu dala.
Kaskamotza ez naiz. Izango naiz. Ez dut ilerik izango apenas. Egia esan, ez dakit agure izango naizen.
Abiadura beti azkar joaten da. Gu mugitzen gara, ordea, guk ere mugitzen dugu. Mugitzen zaigu ere. Bai, bagatoz ta bagoaz. Norabiderik gabe, baina beti aurrerantza edo atzerantza. Eskerrara edo eskumara. Iparra, hegoa, mendebaldea eta ekialdea. Norantza?
Agua esatearen ordua ez da erresa. Hainbeste gauzei agur esatea, lagunak, etxea, hiria, herria, kaleak... Batez be zaila da noiz iritsiko den momentua ez dakigulako.