Zein zoriontsu izan ginen
denbora luze hartan,
inkontziente ginenean,
amets sakonean bizi izaten ginenean,
loaren amaieran, adimenean.
Gorputzaren ahultasunak geurea apalduz,
beldurrari begiratu orduko, ausardian.
Egiari erantzun nahian, baina ezin izan,
garunaren ertzean, begiak hertsiten direnean.
Sarrailak gure izaera ukatzen digute,
barruan barneko desirak hiltzean.
Ez zara oraindik ohartu denok
eskuak urraturik dauzkagula?
etsipenari erronko egitean,
tristezia, gu gure barnearekin
harremanetan jartzen gara,
aldapa honen amaieran, zorionan.
Subscriure's a:
Comentaris del missatge (Atom)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada